حمل و نقل سریع اتوبوس (BRT) یک سیستم تحرک مبتنی بر اتوبوس است که به دنبال افزایش ظرفیت، قابلیت اطمینان و ایمنی اتوبوس ها به عنوان یک انتخاب حمل و نقل است. برخلاف سیستم‌های ریلی سبک، هزینه‌های زیرساختی و عملیاتی BRT بسیار پایین‌تر است و سیستم به‌طور کلی پلاستیکی‌تر است و می‌تواند با تغییرات محیطی و ترجیحات مسافران سازگار شود، و BRT را به گزینه‌ای جذاب برای برنامه‌ریزان شهری تبدیل می‌کند که به دنبال معرفی گزینه‌های بهتر حمل و نقل عمومی هستند. . علی‌رغم این ویژگی‌های جذاب، پروژه‌های BRT اغلب با مخالفت‌های جامعه مواجه شده‌اند، به‌ویژه بر روی نحوه تغییر سایر روش‌های دسترسی به زیرساخت‌های حمل و نقل. اما تغییرات مرتبط با پروژه های مختلف BRT چگونه بر درک افراد از ایمنی و رفاه ذهنی آنها تأثیر می گذارد؟

در مقاله ای که در تحقیقات حمل و نقلپابلو ناوارته-هرناندز و کریس زگراس از یک راهرو شهری بوستون برای بررسی چگونگی تأثیر ۶۵ زیرساخت جایگزین BRT بر رفاه درک شده، ایمنی، قابلیت استفاده و شادی استفاده می کنند.

ناوارته هرناندز و زگراس می نویسند: «روش های متخصص محور برای ترویج دستورالعمل های طراحی بهترین عملکرد برای زیرساخت های BRT برای رسیدگی به نگرانی های جامعه، از شواهد کمی در مورد تأثیرات زیرساخت BRT بر رفاه ذهنی جوامع استخراج می شود. “تا حدی، این به دلیل فقدان استراتژی های روش شناختی برای شناسایی، از طیف گسترده ای از گزینه های زیرساخت، طرح های مبتنی بر شواهد است که رفاه ذهنی جوامع تحت تاثیر یک پروژه و جایگزین های بالقوه آن را افزایش می دهد. درک بهتر تأثیر چنین جایگزین هایی ممکن است به ایجاد حمایت ذینفعان کمک کند و امکان تحقق پروژه های BRT بیشتر و با کیفیت بالاتر را فراهم کند.

ناوارته-هرناندز و زگراس با استفاده از کارآزمایی‌های کنترل تصادفی با شبیه‌سازی عکسی از جایگزین‌های زیرساخت BRT برای جمع‌آوری داده‌ها از ۱۴۷۰ پاسخ‌دهنده، رویکرد جدیدی را برای تقویت فرآیندهای برنامه‌ریزی مشارکتی و طراحی گزینه‌های زیرساختی مؤثرتر برجسته کردند.

ناوارت هرناندز مدرس برنامه ریزی منظر در دپارتمان معماری منظر در دانشگاه شفیلد و یکی از بنیانگذاران پلت فرم آزمایشی تجزیه و تحلیل داده های بزرگ urban-experiment.com است. تحقیقات او به بررسی رابطه بین محیط ساخته شده، رفتار انسان و احساسات برای ارتقای آینده پایدار، سالم و فراگیر برای شهرها می پردازد.

زگراس استاد تحرک و برنامه ریزی شهری و رئیس بخش فعلی DUSP است. تحقیقات او حوزه‌های مرتبطی را که برای مقابله با چالش‌های جابه‌جایی شهری حیاتی است، شامل می‌شود: رفتار انسانی، تحول دیجیتال، و تکنیک‌ها و فناوری‌های برنامه‌ریزی استراتژیک. او به طور گسترده با طیف متنوعی از دولت ها، سازمان های بین دولتی و سازمان های غیر دولتی مشورت کرده است.

مقاله کامل آنها را بخوانید، “به شکاف ادراک توجه کنید: تاثیر زیرساخت های حمل و نقل سریع اتوبوس بر درک مسافران از رفاه ذهنی عاطفی”